Karate w Polsce i na świecie.

Karate tradycyjne jest sztuką samoobrony, która wyodrębniła się z uprawianego w Japonii budo (sztuka wojenna). Oryginalne japońskie karate, zwane dzisiaj karate tradycyjnym, nigdy nie rozróżniało stylów.
W wyniku masowej mody na karate na świecie z powodów komercyjnych zaczęły pojawiać się liczne style i szkoły, które z oryginalnym karate nie mają nic wspólnego. Powstało wiele mało znaczących odprysków od oryginalnego nurtu karate tradycyjnego.
Zarządzaniem oryginalnym karate na świecie zajmuje się ITKF (International Traditional Karate Federation), a w Polsce PZKT (Polski Związek Karate Tradycyjnego). Jesteśmy dumni, że od 40 lat podążamy tą jedyną prawdziwą drogą.

Włodzimierz Kwieciński
Prezes PZKT

Czym jest karate tradycyjne?

Pod koniec lat pięćdziesiątych, ogólnoświatowe zainteresowanie karate skłoniło wiele krajów do zapraszania instruktorów z Japonii. W związku z tym, że liczba japońskich instruktorów była ograniczona, wiele rejonów świata rozwinęło swoje własne formy „nowego karate”.

W powszechnej świadomości oryginalne karate uprawiane w Japonii stało się znane jako karate tradycyjne,podczas gdy późniejsze odmiany, rozwinięte w różnych częściach świata, stały się znane jako „nowe karate”.

Karate tradycyjne, jako sztuka samoobrony, rozwijało się w Japonii przez wiele lat. Jego podstawa techniczna jest oparta na okinawskiej zasadzie to de, która z kolei opiera się na chonfa – chińskiej sztuce walki będącej formą samoobrony bez użycia broni, która ma ponad 2000 lat. Podstawą filozoficzną karate tradycyjnego jest japońskie budo, które jest wspólne dla wielu japońskich sztuk walki. Ostatecznie, karate tradycyjne powstało w wyniku połączenia okinawskich form walki i japońskiej filozofii budo. Głównym pojęciem w strukturze technicznej karate tradycyjnego jest todome waza, czyli cios kończący, gdzie pojedyncza technika całkowicie unieszkodliwia przeciwnika. Wraz z innymi technikami towarzyszącymi, technika ciosu kończącego jednoczy w sobie moc całego ciała, skupiając ją na celu uderzenia. Ta wysoka sprawność techniczna czyni z karate tradycyjnego wielką sztukę.

Różnice pomiędzy karate tradycyjnym, a szkołami nowoczesnymi .

Podobnie jak w przypadku każdej innej sztuki samoobrony, wzrost i waga przeciwnika nie są tu ani określone, ani też istotne. Zasady samoobrony wymagają gotowości do odparcia ataku każdego przeciwnika, niezależnie od jego wagi i wzrostu. Co więcej, niejednokrotnie napastnik bywa potężniej zbudowany od napadniętego.

Jako dyscyplina sportu, karate tradycyjne wykorzystuje zawody jako jeden ze środków treningowych i sposób wzbogacenia ogólnego rozwoju człowieka poprzez osiągnięcie lepszej równowagi emocjonalnej, dyscypliny wewnętrznej i zgodności z zasadami etykiety. Razem wzięte, cele te wyznaczają zrąb przepisów sportowych karate tradycyjnego.

Korzenie innych, nowoczesnych szkół karate sięgają w swym rozwoju karate tradycyjnego. Nowe szkoły oparły swoje techniki i postawy na bazie uderzeń i kopnięć japońskiego karate. Zachowując podobieństwo zewnętrzne, szkoły te wprowadziły jednak zasadnicze modyfikacje. Zapewne najbardziej brzemienna w skutki okazała się zmiana podejścia filozoficznego i przeniesienie nacisku ze sztuki walki i samoobrony na rzecz punktowanej konkurencji sportowej, polegającej na zadawaniu ciosów i kopnięć. Przykładowo, nie potrzeba eksperta, by zauważyć, że szkoły nowoczesne przejęły z karate sposoby wykonywania uderzeń i kopnięć jedynie w najbardziej ogólnym i dowolnym sensie. Punkty w walce sportowej przyznawane są tam na podstawie możliwie jak najszybszego i jak najbardziej precyzyjnego trafienia w cel pięścią lub stopą. W tej sytuacji niepotrzebny stał się wymóg „ciosu kończącego”. W rezultacie zbędne okazało się wkładanie w uderzenia siły powstałej z ruchu całego ciała. Co więcej, główny nacisk położony został na oszczędność ruchów. W tym najważniejszym względzie dynamika ciała nowoczesnych szkół karate jest całkowitą odwrotnością dynamiki w karate tradycyjnym. Wyzbywszy się wymogu ciosu kończącego, nowe szkoły karate oparły w zamian swe przepisy sportowe na systemie wielopunktowym. W przypadku organizacji karate nowoczesnego mamy zazwyczaj do czynienia z systemami przyznającymi albo trzy, albo sześć razy po pół punktu.

O Karate Tradycyjnym

Karate tradycyjne to tradycja i piękna sztuka samoobrony bez broni. Opiera się w większym stopniu na wykorzystaniu możliwości całego ciała ( synchronizacji oddechu, napięcia i rozluźnienia mięśni, dynamice całego ciała ) niż siły mięśni rąk i nóg. W zastosowaniach praktycznych liczy się strategia i szybkość reakcji w połączeniu z mocnym duchem walki. Nauczysz się wyczuwać przeciwnika tak, by w efekcie nad nim zapanować. Zamiast przeciwstawiać się jego sile, wykorzystasz jego słabe punkty.

W karate nie można oddzielić od siebie strefy fizycznej i psychicznej – obie łączą się harmonijnie ze sobą. Ćwiczący uzyskuje wiarę w siebie, opanowanie i jasny osąd sytuacji, dzięki czemu ciało reaguje zawsze w należyty sposób. Jeśli korzystamy z technik, jakie daje nam karate tradycyjne, waga i wzrost przeciwnika przestają mieć znaczenie. Karate może nauczyć się każdy, niezależnie od wieku i siły fizycznej. Uprawianie karate sprawia, że pozbywamy się nieprawidłowych nawyków nabytych na skutek trybu życia właściwego współczesnej cywilizacji. Należą do nich wady postawy, upośledzenie aparatu ruchowego i oddechowego , a także zahamowanie psychiczne i charakterologiczne. Uprawianie karate wpływa wszechstronnie na koordynacje fizyczną: podnosi siłę i elastyczność mięśni, poprawia szybkość, zwinność, koordynację ruchową i wydolność krążenia.

Karate tradycyjne (ITKF) Akcje w karate tradycyjnym zaczynają się na podłodze (poprzez stopy) i polegają na silnym i szybkim działaniu bioder (co jest podstawową energią dla ciosu kończącego). Energia jest przekazywana przez ciąg połączonych ruchów. Daje to wymaganą energię i siłę uderzenia. Energia jest najpierw w stopach, potem w biodrze, ramieniu i wreszcie w pięści osiągającej cel. Każdy etap (przekazu energii) zwiększa tworzoną moc. W momencie uderzenia podstawy stóp muszą mieć mocny kontakt z podłogą, gdyż skurczenie mięśni całego ciała wyzwala maksimum energii (dzięki temu działaniu – nagłemu ściągnięciu ciała – nie dochodzi do odrzutu pięści w momencie uderzenia; odrzut oznacza utratę energii). Ściągnięcie całego ciała w technikach karate tradycyjnego daje maksimum energii przekazywanej w cel. Daje to również maksimum siły uderzenia („moc podobną dla stali”) w cel w ściśle określonym momencie. Jeżeli nie wystąpi użycie siły zewnętrznej (w wyniku połączenia z podłogą), to niezbędna energia nie może być zwiększona.